Rozdział czternasty

Kiedy sobie myślę, że mam opuścić swoje ukochane Niemcy, moje Leverkusen, i pojechać do dalekich Stanów Zjednoczonych, do zatłoczonego, głośnego i brudnego Nowego Jorku, to coś mnie ściska w żołądku. Sam nie wiem co robić. Jeszcze nie rozmawiałem na ten temat z nikim. Jedynie Simone coś przebąkuje, że to strasznie daleko. Chciałbym pograć przez chociażby te dwa lata, dla piłkarza to długo. A jeśli ktoś ma ochotę mnie zatrudnić, i to za całkiem niezłą kasę, to dlaczego miałbym nie skorzystać?

Idę ulicą i skręcam w niewielką alejkę, która doprowadza mnie do osiedla na którym mieszka Scarlett. Mam wrażenie, że ona mi najlepiej doradzi, co zrobić z tym fantem. Bardzo sobie cenię jej porady, więc mam nadzieję, że tym razem będzie podobnie.

Wchodzę do niewielkiego, uporządkowanego mieszkania i siadam na kanapie. Scarlett zabawia mnie krótką pogawędką na błahe tematy. Udaję, że słucham. Po chwili dziewczyna podaje kawę i siada naprzeciwko. Wciąż kontynuuje swój monolog. Od czasu do czasu kiwam głową ze zrozumieniem i przytakuję krótkimi aha i rozumiem.

- Panie Ballack, co panu? – mówi w końcu, dostrzegając moją minę.

Opadam na oparcie kanapy i odrzucam głowę do tyłu. Spoglądam smutnym wzrokiem na sufit. Zupełnie jakbym szukał odpowiedzi w tej białej farbie.

- Chyba wyjeżdżam.

- Na długo?

- Dwa lata.

- Co? Dokąd?

- Nie wiem. Przyszedłem, abyś ty mi to powiedziała – mówię i spoglądam na nią. – Chiny, Katar czy Stany?

- Michael, ja nic z tego nie rozumiem.

- Dostałem propozycję od klubu z Chin, Kataru i USA. Nie wiem, co wybrać. Czy w ogóle coś wybierać… Bardzo chciałbym dalej grać, skoro mam ku temu możliwość. Wiesz, że piłka nożna to dla mnie całe życie i zrobię wszystko, aby opóźnić zakończenie kariery. Jednak nie mogę wyjechać na koniec świata i zapomnieć o wszystkim, co zostawiam tutaj. Nie mogę zapomnieć o rodzinie, Philippie czy tobie. Nie mogę też zabrać ich ze sobą, bo dzieci mają tu szkołę, przyjaciół, Simone ma swój biznes. Philipp ma swoje życie i nie mogę zmusić go do zmiany, to byłoby zbyt egoistyczne z mojej strony. A ty…

- Co ja?

- Ty jesteś tutaj, masz pracę, rodzinę, przyjaciół…

- Oj, panie Ballack – mówi i zajmuje miejsce obok mnie. Czuję jej dłoń na swoim kolanie. Uśmiecha się zalotnie, trzepoce rzęsami. Nachyla się i szepce mi do ucha. – Naprawdę uważasz, że to wszystko jest ważniejsze od ciebie?

- Scarlett, ja mam żonę. – Nie chcę tego, ale mimo wszystko delikatnie się od niej odsuwam. Czuję, że gdybym tego nie zrobił, to sytuacja zabrnęłaby za daleko. A tego nie chcę.

- Żonę… A czy ona poświęci swój biznes dla ciebie? Zrezygnuje z przyjaciółek i kochanka?

- Nie wiem. Nie liczę na to, ale mimo wszystko mam nadzieję.

- Rób co chcesz – mówi i wraca na swoje poprzednie miejsce. – Wiesz jednak, że ja pojadę za tobą wszędzie. Za bardzo mi zależy, aby pozwolić ci wyjechać beze mnie.

- Mimo iż nie łączy nas nic więcej poza przyjaźnią?

- Oficjalnie. Obydwoje dobrze wiemy, że łączy nas o wiele więcej. Jestem przekonana, że Simone nie pojedzie z tobą. Jeśli będziesz potrzebować towarzystwa, zadzwoń.

- Będziesz na mnie czekać?

- Zawsze.

- Ale Scarlett, to niepoważne! Jesteś młoda, a ja to stary dziad. Nie marnuj sobie życia na mnie.

- Marnowałam swoje życie przez 25 lat. Teraz jest czas, kiedy wreszcie robię coś, co chcę.

Staram się wyperswadować jej ten pomysł z głowy. Jest szalony!

Nie spodziewałem się, że jej uczucia względem mnie są aż tak mocne.

Używam wszelkich argumentów, jednak do Scarlett nic nie dociera. Dochodzi do pierwszej poważnej kłótni między nami i jest mi z tego powodu cholernie przykro. Znów coś psuję. Obydwoje krzyczymy, machamy rękami. Wyrzucamy sobie wszystko; ja najczęściej mówię, że jest za młoda i nieodpowiedzialna, że niszczy sobie życie, że powinna znaleźć sobie kogoś w swoim wieku i z nim układać przyszłość. Ona krzyczy, że jestem starym prykiem, który widzi tylko czubek własnego nosa. Że nie doceniam jej i tego, co dla mnie robi, że nie odwzajemniam jej uczuć, że jestem niedobry i nieczuły.

Chyba w naszych słowach jest trochę prawdy…

Nim wychodzę, godzimy się, bo bardzo się kochamy. Nie potrafię się na nią gniewać. Doceniam jej szczerość i zaangażowanie. Wiem, że to jedyna szczera osoba w moim towarzystwie, która mnie docenia i popiera. Żałuję tej kłótni, ale jeśli miał to być jedyny sposób, abyśmy wreszcie zdali sobie sprawę ze swoich uczuć – to jestem jak najbardziej „za”.

Mało brakowało, a zdradziłbym Simone po raz kolejny. Jednak nie robię tego, bo mimo wszystko mi na niej zależy. Na niej i naszej rodzinie, naszej przyszłości, wspólnym szczęściu.

Kocham je obie. U Simone mam bezpieczną przystań, a będąc ze Scarlett wypływam na szerokie, nieznane wody. Jedna jest łagodna, a druga to wulkan energii. Z tą pierwszą rozumiem się niemalże bez słów, a z drugą rozmowy to ostatnia rzecz, o której myślę. Obydwie mnie podniecają i pociągają, z nimi obiema mam ochotę spędzać całe dnie, obydwóm coś zawdzięczam. Ale nie potrafię zrezygnować chociaż z jednej z nich.

Wracam do domu. Simone krząta się po salonie, dzwoni, zapisuje notatki. Pracuje. Renate robi w kuchni kolację. Louis i Emilio siedzą w jadalni i odrabiają zadania, a Jordi gania za piłką w ogrodzie. Witam się z nimi krótko i idę do sypialni, w której się zawsze zaszywam, kiedy coś mnie dręczy. Zasuwam zasłony, zdejmuję marynarkę i kładę się na łóżko. Spoglądam w sufit i myślę o tym wszystkim.

Już nie tylko mój transfer siedzi mi w głowie, ale także dwie kobiety, które kocham.

Sam nie wiem ile czasu spędzam w tym pokoju. Mam wrażenie, że zaledwie pięć minut, ale zdegustowana mina Simone mówi mi, że więcej.

- Nawet nie zszedłeś na kolację – mówi z wyrzutem i znika na sekundę w łazience. – Jordi na ciebie czekał, bo chciał ci opowiedzieć swój dzień, ale nie raczyłaś się pojawić nawet na chwilę. Trzeba było powiedzieć, że nie jesteś głodny, posiedzieć z nim przez moment i wrócić tu.

- Przepraszam. Chyba zasnąłem – kłamię, bo świadomość, że zmarnowałem dwie godziny na bezczynne leżenie na łóżku, lekko mnie przeraża. – Zaraz do niego pójdę. Pogadam i poczytam bajkę.

- Za późno. – Simone wyłania się z łazienki, przebrana w koszulę nocną. – Położyłam ich już spać. W szkole były zawody i wrócili skonani.

- Naprawdę?

- Tak, Michael. I miałeś tam dzisiaj być.

Cholera jasna! Na śmierć zapomniałem! Kilka dni temu chłopcy mówili mi, że szkoła organizuje dzień sportowy dla wszystkich uczniów z okazji zakończenia roku szkolnego. Ale ze mnie debil!

- Przepraszam…

- Nie mnie powinieneś przepraszać, tylko ich. Naprawdę im zależało. Wiesz, że są z ciebie dumni i zawsze rozpiera ich radość, kiedy mogą pokazać cię kolegom. Zawiodłeś ich na całej linii.

- Postaram się im to jakoś wynagrodzić.

- Oby skutecznie, Michael – mówi i odwraca się na drugi bok.

Nigdy sobie tego nie wybaczę. Tym bardziej jeśli okaże się, że przez mój transfer dzieciaki będą musiały zmienić szkołę od przyszłego roku. To była ostatnia taka impreza i mnie na niej zabrakło…

Ciągle o tym myślę. Mija z piętnaście minut nim postanawiam się podnieść i wziąć prysznic. Przyda mi się takie oczyszczenie po tym cholernie ciężkim dniu. Moje dzieci konkurowały w szkolnych zawodach, kiedy ja spędzałem dzień ze Scarlett. Nie wierzę…

- Michael! – Simone wyskakuje z łóżka jak oparzona. Zapala lampkę i staje przede mną bardzo pewna siebie, silna i zdeterminowana. Z jej twarzy bije złość i wściekłość, w oczach widzę nutkę rezygnacji, ale mimo wszystko sprawia wrażenie twardej i wiedzącej czego chce kobiety. Jestem zdziwiony tym widokiem, gdyż byłem przekonany, że już śpi. Oddychała miarowo, leżała nieruchomo i nic nie zwiastowało takiego wybuchu gniewu. – Ja już dłużej tak nie mogę!

- Simone, co się stało? O co chodzi?

- Dłużej już tego nie wytrzymam, rozumiesz? To wszystko mnie przytłacza. Nie mam już siły.

- O czym mówisz?

- Przez cały ten czas starałam się być potulną i dobrą żoną, robiłam wszystko, aby zadowolić ciebie, dzieci i moją matkę. Naprawdę tego chciałam. Zależało mi, abyśmy znów stali się kochającą rodziną. Ograniczałam pracę, przyjaciółki, zerwałam z Gustavem. Dbałam o was, gotowałam, sprzątałam, sprawiałam wam radość… Ale nie mogę dłużej!

- Simone, dobrze się czujesz? Uspokój się.

- Nie, Michael! Czuję, że jeśli teraz ci tego nie powiem, to już nigdy się nie odważę. Ja nie chcę tak żyć, rozumiesz? Ja jestem pracoholiczką. To daje mi radość, sprawia przyjemność. Muszę pracować, aby żyć. Nigdy nie będę tradycyjną gospodynią domową. Nie nadaję się do tego!

- Dobrze, w porządku. Trzeba było mi o tym powiedzieć. Wszystko byśmy załatwili.

- Ty nic nie rozumiesz! Michael, ja nie mogę być dłużej twoją żoną. Ograniczasz mnie, odbierasz energię, sprawiasz, że życie przestaje mieć sens, staje się szare i nijakie! Nie jesteśmy tacy sami, już do siebie nie pasujemy. Ja potrzebuję przestrzeni i możliwości, a ty jesteś typowym domatorem. Nienawidzę tego! Nie masz przed sobą żadnych perspektyw.

- Ale jak to? Przecież mieliśmy wyjechać, zacząć życie w nowym miejscu…

- Nie chcę tego! Nie wyjadę z tobą do żadnych Chin, Stanów czy Kataru. Nie i kropka!

- Dobrze, możemy to załatwić w jakiś inny sposób.

- Nie chcę. Ja już nie chcę ratować naszego małżeństwa, bo ja cię nie kocham. Przez te ostatnie tygodnie zrozumiałam, że nie ma między nami pasji, nie ma żądzy, namiętności. Całując cię nie czułam motylków, seks był koszmarem. Już tego nie chcę, nie mam siły – łka. Z jej policzków wolno spływają pojedyncze krople łez i jest to dla mnie niezwykle dziwny widok, gdyż Simone bardzo rzadko płacze. – Bardzo się starałam to zmienić. Chciałam dać z siebie wszystko dla ciebie i dzieci, ale to koniec… Nie mogę żyć z człowiekiem, którego nie kocham. I martwię się, Michael, że ja już nawet ciebie nie lubię. Zdałam sobie sprawę, że to Gustav jest mężczyzną mojego teraźniejszego życia. Jest inteligentny i kreatywny, lubi podróże, wieczorne wyjścia, spędza czas ze znajomymi, chodzi do klubów…

- Dobra, daruj sobie te pochwały. Zrozumiałem.

- Przepraszam cię, Michael. Bardzo. Sądziłam, że jak damy sobie drugą szansę, to nasze uczucia z przeszłości wrócą, że znów będzie tak jak na początku. Ale przeliczyłam się. Wiem, że dałam ci nadzieję. Wiem, że będziesz teraz bardzo cierpieć. Nie chciałam cię krzywdzić i nadal tego nie chcę, dlatego zdecydowałam się na tą rozmowę. Dalsze zwodzenie cię na nos i moja katorga, nie mają sensu – mówi i milknie.

Simone wyczekująco na mnie spogląda, jednak ja nie do końca pojmuję co się tutaj dzieje. Rano było tak dobrze, rozmawialiśmy i śmialiśmy się przy śniadaniu, całowaliśmy się, flirtowaliśmy. Nic nie zwiastowało takiego wieczoru. Koszmarnego wieczoru.

Kalkuluję w głowie jej słowa. Szkoda tylko, że ja postrzegałem to zupełnie inaczej. Naprawdę sądziłem, że udało nam się naprawić relacje, że jesteśmy na tej właściwiej drodze do wiecznego szczęścia. Cieszyłem się, że mam pełną rodzinę, która się kocha, wspiera, szanuje. Ale jak się okazuje – nic z tego.

Zawsze sądziłem, że Simone to kiepska aktorka, ale za tą rolę dobrej żonki, zdecydowanie należy się jej Oscar.

- Powiedz coś – prosi błagalnym tonem. Waham się, bo nie mam jej nic miłego do powiedzenia.

- Wiesz co? Nie wiedziałem, że bycie ze mną to taka katorga! – rzucam i wychodzę z sypialni z trzaskiem drzwi. Zaraz potem opuszczam dom, wsiadam do samochodu i jadę przed siebie.

Mam dwie opcje: Scarlett i Philipp. Wybieram tego drugiego, bo nie chcę teraz rozklejać się przy kobiecie i wysłuchiwać, że miała rację. Miała i powinienem od razu jej słuchać. Już przy moim rozstaniu z Simone mówiła, że moja żonka to niezłe ziółko i abym miał ją na oku. Za bardzo zaufałem i teraz mam tego opłakane skutki.

Przemierzając ulice Leverkusen, decyduję się na telefon. Wybieram numer mojego agenta. Wiem, że jest późno, ale nie chcę z tym dłużej czekać.

- Halo? – słyszę w słuchawce zaspany głos Rezy.

- Cześć, tu Michael. Sorry, że dzwonię tak późno. Spałeś?

- Zasypiałem. O co chodzi? Stało się coś?

- Chciałem ci tylko powiedzieć, że zdecydowałem się na transfer. Dogadaj się z Nowym Jorkiem.

- Co? Czemu tak nagle?

- Po prostu muszę stąd wyjechać najszybciej jak się da i możliwie najdalej. Mam dosyć Leverkusen.

- Jasne, rozumiem. Ale naprawdę wszystko w porządku? Martwię się.

- Tak, Reza. Wszystko jest w porządku. Nie wysłuchuj już żadnych ofert, zdecydowałem się na USA. Załatw to w miarę szybko, dobra?

- Jasne, zadzwonię tam jutro.

- Dzięki. Przepraszam, że cię obudziłem. Pozdrów żonę. Na razie! – mówię i odkładam słuchawkę.

Postanowione.

__________

Miałyście nosa do Simone :)