Rozdział trzeci

- Michael! Michael, wstawaj. Słyszysz? – Nade mną roznosi się znany mi, melodyjny głos należący do Simone. Mówi do mnie, ale ja słyszę to tak, jakbym znajdował się w jakieś cyberprzestrzeni. Echo roznosi się po mojej głowie, powodując potworny ból i nudności. – Michael, wstawaj! – powtarza.

Otwieram oczy, ale światło słoneczne wpadające przez duże okno salonowe sprawia, że nic nie widzę. Zasłaniam twarz rękoma, i przez szpary powstałe w palcach szukam wzrokiem twarzy mojej małżonki.

Simone stoi nade mną. Przygląda mi się z politowaniem i z dezaprobatą kręci głową.

- Wstawaj – mówi. – Jest siódma. Zaraz dzieci wstaną do szkoły. Nie chcę, aby zobaczyły cię w takim stanie.

Siadam. Rozglądam się wokoło, poczym spoglądam na samego siebie. Rozczochrane włosy, poplamiona i przepocona koszula, która (jakby powiedziała to moja, świętej pamięci, matka) wygląda jak psu z garda wyciągnięta. Simone nie może na mnie patrzeć, więc odchodzi, ciągle powtarzając, abym się pośpieszył.

W drzwiach pojawia się Renate. Z jej spojrzenia bije wstyd. Wstyd za własnego zięcia, wstyd za sportowca, który powinien być wzorem dla milionów, a nie zafajdanym facetem na kacu.

Wówczas uświadamiam sobie, co dzisiaj za dzień. Zgrupowanie przed meczem i sam mecz! Muszę się wziąć w garść, pójść pod prysznic, zjeść pożywne śniadanie i pojechać na stadion, gdzie czekać będzie na mnie nie lada wyzwanie. Muszę dzisiaj zagrać. Muszę. Pomimo tego, że nie jestem w najlepszej formie, to czuję, że to jest mój czas. Mój czas!

Siedzę w szatni. Czekam na trenera. Patrzę jak koledzy, w dobrych nastrojach, przebierają się w trykoty, zakładają korki, podskakują i motywują się nawzajem, aby wreszcie wygrać mecz. A ja? Nie było karki wywieszonej przed szatnią, na której wypisane były nazwiska podstawowej jedenastki oraz zmienników, więc czekam, bo nic innego mi nie pozostało.

- Przepraszam, panowie – mówi Robin Dutt, trener. – Zatrzymały mnie nagłe sprawy na górze – uśmiecha się, wyciągając palec do góry, który oznacza zarząd. – Zacznijmy od najważniejszego…

Robin wymienia nazwiska jedenastu zawodników, którzy wydelegowani zostali do walki przeciwko Augsburgowi. Robi pauzę, przygląda się twarzom pozostałych piłkarzy, w tym mojej. Powtarzam sobie w myślach, że to mój czas, mój czas. Błagam, aby wypowiedział moje nazwisko.

- Michael? – Patrzę mu prosto w oczy. Z jego głosu nie mogę nic wyczytać. Jest neutralny, bez emocji. – Jak tam? – pyta.

- W porządku – odpowiadam pewnie. Odnoszę wrażenie, że zaraz wygoni mnie na trybunę. Powie, że to nie jest mecz dla mnie. Jestem zdesperowany do tego stopnia, że już wyobrażam sobie jak padam przed nim na kolana i błagam o szansę. Co powiem dzieciom, kiedy znów zasiądę na trybunie? Jak spojrzę im w oczy?

- Dlaczego jesteś nieprzebrany? – pyta trener.

- Nie sądziłem, że…

- Wiara to podstawa, Michael – mówi. Czyżbym zaprzepaścił swoją szansę? Czyżby trener chciał uczynić mnie zmiennikiem, a ja swoim brakiem zaangażowania pokazałem mu, że nie liczę na zbyt wiele? – Przebierz się szybko. Dzisiaj usiądziesz na ławce.

Patrzę na niego i nie wierzę. Nie wierzę, ale cieszę się tak bardzo, że niemalże nie spadam z ławki.

- Dzięki, trenerze – rzucam jeszcze, kiedy Robin wychodzi na murawę. Szkoleniowiec patrzy na mnie i z uśmiechem skina głową, jakby chciał powiedzieć: będą z ciebie ludzie, Michael.

To mi daje wiarę.

I pomimo tego, że dzisiejszego wieczoru nie zagrałem ani minuty, to cieszę się, że mogłem wrócić na boisko. Byłem blisko, na ławce, czułem zmęczenie kolegów, ich krzyki, uczestniczyłem w radosnych tańcach celebrujących zdobycie bramki. To jak powrót do korzeni.

Wracam do domu spełniony, z przeczuciem, że wszystko będzie dobrze. I nic, ani nikt, nie popsuje mi dobrego samopoczucia. Nie pozwolę na to.

Weekend spędzam z synami. W sobotę zabieram ich na basen, do parku, na obiad do fajnej knajpki. Wieczorem idziemy do kina, wracamy około dwudziestej i siadamy przed telewizorem, aby obejrzeć transmisję z meczu ligi hiszpańskiej. Z miską popcornu, z colą i cukierkami pod ręką, spędzamy czas na dobrej zabawie, przeżywając akcje bramkowe i niezwykłe popisy najlepszych piłkarzy na świecie.

- Czemu nigdy nie grałeś w Hiszpanii? – pyta Louis. – Może utrzymałbyś się w Realu, poznałbyś tych wszystkich graczy. Mógłbyś przedstawić mi Casillasa. – Uśmiecha się na samo wspomnienie nazwiska swojego ulubionego bramkarza.

- A poza tym w Hiszpanii jest zawsze ciepło – wtrąca się Simone, krzątając się po kuchni, która znajduje się za naszymi plecami.

- Real nigdy nie był mną zainteresowany. Dostałem ofertę z Walencji, ale wówczas pojawiła się Chelsea i zdecydowałem się na Londyn.

- Szkoda… Chciałbym kiedyś spotkać się z Ikerem.

- Nie wszystko stracone – mówię, spoglądając na syna. – W Realu grają przecież Mesut i Sami. Myślę, że mógłbym poprosić ich o przysługę. Na początku wystarczyłby ci autograf i jakieś gadżety, a kiedy zacznie się Euro, to razem pojedziemy do Polski i zobaczymy co da się zrobić w tej sprawie.

- Poważnie?

- Pewnie! Hiszpanie będą mieszkać niedaleko niemieckiej bazy. Wsiadamy w samochód i jedziemy – mówię ze śmiechem. Żeby wszystko w życiu przychodziło mi z taką łatwością jak snucie marzeń…

Nazajutrz szykuję się na imprezę urodzinową przyjaciela mojego syna. Zakładam wygodne dżinsy oraz czarną koszulę z kolorowymi akcentami przy mankietach. Z racji tego, że Thomas jest wielkim fanem piłki nożnej, i w jego oczach jestem najlepszym zawodnikiem na świecie (ma dopiero siedem lat, więc inaczej postrzega pewne sprawy), z przyjemnością podpisuję czarno-czerwoną koszulkę z nazwiskiem Ballack, i pakuję ją w żółty papier ozdobiony zielonymi i niebieskimi balonikami.

Wsadzam Jordiego na tylnie siedzenie mojego czarnego samochodu, zapinam mu pasy, przed którymi bardzo się wzbrania i zajmuję miejsce za kierownicą. Nim odpalam silnik, włączam radio, z którego sączy się wesoła piosenka, którą obydwaj bardzo dobrze znamy. Posyłamy sobie porozumiewawcze spojrzenia i jak na zawołanie zaczynamy śpiewać, wydzierając się na całe gardło:

- We found the love in a hopeless place…

W tak przyjemnej atmosferze docieramy do domu rodziny Kraftów. Już na ganku słychać wesołą, wręcz dziecięcą muzykę, graną w ogrodzie. Patrzę na Jordiego, który łapie się za gardło i wydobywa z siebie odgłos wymiotny. Śmieję się, bo wiem, co o tym myśli. Od małego słuchał ze mną największych rockowych potęg jak The Rolling Stones czy Queen.

Wręczam mu zapakowany prezent i dzwonię do drzwi.

- Jakoś wytrzymasz – mówię, czochrając go po głowie. – Będzie fajnie.

Drzwi otwiera nam znana mi, przysadzista blondynka, która wita nas ciepłym uśmiechem. Podaję jej dłoń na przywitanie i wchodzę do środka. Jordi od razu biegnie do ogrodu, w którym odnajduje solenizanta. Wręcza mu prezent. Kiedy widzę radość Thomasa na widok koszulki, na sercu robi mi się bardzo ciepło. Teresa, jego matka, jest mi bardzo wdzięczna za ten upominek, gdyż jej syn bardzo o tym marzył.

- Drobiazg – mówię z uśmiechem. – Może uda mi się jeszcze zorganizować bilety na mecz dla waszej rodziny.

- Byłoby wspaniale – mówi z uśmiechem. – Thomas bardzo pana podziwia. Myślę, że byłby bardzo szczęśliwy, gdyby mógłby pana zobaczyć w akcji.

- Problem w tym, że ja na razie nie gram. – Nie, nie mówię tego. Nie chcę stawiać siebie w negatywnym świetle. Wszyscy znają moje problemy, bo nie ma dnia, w którym gazety nie rozpisywałyby się na mój temat, ale nie chcę pogłębiać swoich kłopotów i pokazywać jak bardzo mnie one dręczą.

- Zapraszam do baru – mówi Teresa, pokazując niewielką, czerwoną ladę, na której stały szklanki z rozmaitymi napojami. – W ogrodzie stoi stół z jedzeniem. Mam nadzieję, że będzie panu smakowało.

- Na pewno. Bardzo dziękuję – mówię, a kobieta oddala się, aby zająć się innymi gośćmi.

Chwytam za szklankę z czerwonym sokiem i wychodzę do ogrodu, w którym bawią się dzieci. Z uśmiechem przyglądam się wszystkim zabawom. Widzę jak Jordi oraz jego przyjaciel śmieją się, skaczą w dmuchanym zamku, nurkują w basenie z gąbkowymi kulkami. Sprawia im to tyle radości! Zupełnie jak mi piłka nożna.

Rozglądam się wokoło i stwierdzam, że jestem tutaj jedynym mężczyzną. Czuję jak moje policzki rumienią się, ale nie daje tego po sobie poznać. Mam się świetnie bawić i tak też robię. Nie zaprzestaję więc obserwacji małych dzieciaczków i czuję się tak jakbym był między nimi, podczas, gdy w rzeczywistości siedzę na plastikowym krześle w cieniu niewielkiego, liściastego drzewa.

- Dzień dobry. – Nade mną pojawia się wysoka, śliczna blondynka o wydatnych ustach i dużych, niebieskich oczach. – Mogę? – pyta, wskazując na wolne krzesło, stojące obok mojego. Bez słowa kiwam głową.

Dziewczyna siada, zakłada nogę na nogę, ukazując swoje długie, zgrabne nogi, wystające zza krótkiej, czerwonej sukienki. Ciężko mi oderwać od niej wzrok, ale staram się, za wszelką cenę skupić uwagę na Jordim i innych dzieciach.

- Świetna zabawa, prawda? – mówi, spoglądając na mnie i posyłając czarujący uśmiech, który odsłania jej śnieżnobiałe zęby. Dostrzegam na jej jedynkach ślady czerwonej szminki. Zastanawiam się, czy jej o tym powiedzieć. Z jednej strony ta kobieta uniknie późniejszych przykrych sytuacji z tym związanych, ale z drugiej poczuje się niezręcznie. Mimo wszystko, dla własnego komfortu daję jej do zrozumienia, aby skorzystała z lusterka. – Boże, taka ze mnie gapa! – lamentuje. – Zawsze zrobię coś, czego później muszę się wstydzić. – Dziewczyna wyciąga z torebki niewielkie lusterko i ściera szminkę z zębów.

- To nic. Zdarza się. Kiedyś, na przyjęciu, wyszedłem do toalety i w łazience ochlapałem sobie wodą całe spodnie. Wszyscy na sali mieli ze mnie ubaw – mówię, aby poprawić jej humor.

Kobieta patrzy na mnie i uśmiecha się, pokazując, że niepożądane zabrudzenie już zniknęło. Odwzajemniam gest.

- Nie przedstawiałam się – mówi, wyciągając w moją stronę dłoń. – Jestem Scarlett Fischer.

- Michael Ballack. Bardzo mi miło.

Zapada niezręczna cisza. W tym czasie obydwoje patrzymy na bawiące się dzieci i śmiejemy się z zabawnych sytuacji, które się im przytrafiają. Naszą największą uwagę przyciąga clown, który nie jest do końca śmieszny, ale robi różne ciekawe sztuczki magiczne, które bardzo mnie intrygują.

- Jest pan tutaj z dzieckiem? – pyta, odwracając moją uwagę od człowieka z czerwonym nosem.

- Tak. Ten chłopiec w ciemnych głosach, który ogląda występ w pierwszym rzędzie, to mój syn Jordi.

- Mogłam się domyślić. Jest bardzo do pana podobny. – Przyjmuję jej słowa z serdecznym uśmiechem. Rzeczywiście, Jordi jest najbardziej do mnie podobny. Louis i Emilio odziedziczyli urodę po Simone.

- Pani też jest tutaj z dzieckiem?

- Ja? – śmieje się. – Nie, ja nie mam dzieci. Myśli pan, że miałabym taką figurę, gdybym była już po porodzie.

Nie wiem, co powiedzieć. Czuję się trochę niezręcznie.

- Jestem siostrą Teresy Kraft.

- Poważnie? W ogóle nie jesteście do siebie podobne.

- Jestem znacznie młodsza i dbam o siebie. Nie mam dzieci, tłustego męża wokół którego musiałabym skakać – mówi ze śmiechem. – Jestem wolna jak ptak. Dzięki temu mam czas na przyjemności.

- Chciałbym mieć pani podejście do życia.

- To nie jest trudna filozofia.

- Tato, tato! – Nagle podbiega do mnie Jordi i nie zważając na nic zaczyna opowiadać mi to, co przed chwilą usłyszał od kolegów. Udaję zaciekawienie, gdyż ich „niezwykłe” historie nie bardzo mnie interesują. Wolałbym kontynuować rozmowę z piękną blondynką, która teraz patrzy na mnie i mojego syna.

- Fajny chłopak – mówi Scarlett, kiedy Jordi wraca do swojego towarzystwa.

- Tak, to moje oczko w głowie. Mam jeszcze dwójkę, ale są nieco starsi.

- Ja nie przepadam za dziećmi. Nie lubię hałasu, brudu. Dzieci ciągle czegoś chcą.

Nie wiem, co powiedzieć, bo ja uwielbiam dzieci. Zwłaszcza swoje. Nie wyobrażam sobie życia bez nich i nie rozumiem jak można nie kochać takich małych, uroczych istot, które dają tyle szczęścia i radości.

- Proszę – mówi Scarlett, podając mi niewielką chusteczkę, na której napisany jej numer telefonu. Dziewczyna przykłada sobie papier do ust i zostawia na nim ślad szminki. Wręcza mi ją mówiąc… – Zadzwoń, jeśli będzie pan chciał pogadać o mojej filozofii życiowej. Czekam na telefon. Do zobaczenia.

Odprowadzam ją wzorkiem. Znika gdzieś w murach domu Teresy Kraft. Przypatruję się chusteczce, temu zmysłowemu znakowi, który pozostawiła po sobie. Uśmiecham się, bo wyglądało to dokładnie jak scena z filmu, który oglądałem kilka tygodni temu. Mimowolnie przypominam sobie słowa mojego przyjaciela, który namawiał mnie na nowe kontakty z płcią przeciwną. Młoda, ładna, wolna… Dobry materiał na kochankę.

Patrzę na Jordiego i od razu odrzucam od siebie te myśli. Nie mógłbym mu tego zrobić.

Wołam go do siebie, mówię, żeby pożegnał się z kolegami, bo wracamy do domu. Jęczy i marudzi, ale mówię, że źle się czuję i potrzebuję odpocząć przed jutrzejszym treningiem. Bez mrugnięcia oka przytakuje mi, biegnie do znajomych, rzuca krótkie „do widzenia” do każdej napotkanej po drodze starszej osoby. Obydwaj żegnamy się z panią Kraft i opuszczamy jej dom.