Rozdział drugi

To musiało się tak skończyć. Dostałem powołanie na mecz przeciwko Kolonii, ale od początku było jasne, że wyląduję na trybunach. Nie wiem, co by musiało się stać, abym mógł ponownie pojawić się na boisku. W tym momencie urządzała mnie chyba tylko kontuzja czołowego gracza, w którego miejsce mógłbym wskoczyć. Niestety pomocnicy w Leverkusen nie są podatni na kontuzje. Na moje nieszczęście…

- Tato, dlaczego nie grasz? – pyta Jordi, kiedy siedzimy w loży i oglądamy wspólnie mecz mojej drużyny. Brakuje mi już wymówek. Nie mogę mu powiedzieć, że ma ojca nieudacznika, za starego na grę w piłkę.

- Tak czasami się zdarza – odpowiadam, obejmując go ramieniem i spoglądając na pozostałych synów, którzy są na tyle duzi, że rozumieją, co się dzieje. Nawet nie chcę myśleć jak wyglądam w ich oczach. Powinni być dumni ze swojego znanego ojca, z piłkarza, a tymczasem zdarza się nawet, że koledzy w szkole sobie z nich żartują. Boli mnie to, ale nic nie mogę poradzić.

- Bardzo lubię oglądać z tobą mecze, ale chciałbym, abyś zagrał.

- Ja też bym chciał… Spójrz na boisko, są tam piłkarze, którzy są młodsi ode mnie, szybsi, sprawniejsi. Ja już miałem swoją kolej, osiągnąłem wiele sukcesów, wygrałem kilka tytułów. Teraz ich kolej. Teraz czas na młodzież – tłumaczę z ciężkim sercem. – Może niebawem przyjdziemy na mecz i zobaczymy tam twoich braci.

- Naprawdę? – pyta, patrząc na swoje starsze rodzeństwo. – Myślisz, że zobaczymy kiedyś jak Louis stoi w bramce Beyeru, a Emilio strzela gola drużynie przeciwnej?

- Jestem o tym przekonany – odpowiadam z pokrzepiającym uśmiechem. Bardzo chciałbym zobaczyć swoich synów grających w drużynie, która niegdyś była dla mnie tak ważna. Nadal jest, bo mam ogromny sentyment do tego klubu, i jeśli dane będzie mi zostać trenerem, to mam nadzieję, że będzie to właśnie Leverkusen.

Cóż… Ostatnio nie wiedzie się dobrze w szeregach Bayeru… Drużyna przegrała drugi mecz z rzędu i podniosło to duży alarm wśród kibiców, działaczy i sponsorów. Zapowiadają się zmiany, ale jeszcze nikt nie wie na czym miałyby one polegać. Pewnie zacznie się od zmiany trenera.

Po skończonym pojedynku jadę z synami na lody do naszej ulubionej cukierni „Zucker”, a zaraz potem wracamy do domu na kolację zorganizowaną przez Simone. Na podjeździe roi się od drogich, eleganckich samochodów. Zdaje mi się, że przyjechali wszyscy zaproszeni goście. Nie mam ochoty na żadne ceregiele i odstawanie szopki przed innymi. Dlaczego mam udawać, że jest dobrze, skoro tak nie jest? Mimo wszystko wchodzę do domu z przyklejonym, sztucznym uśmiechem i witam się ze wszystkimi znajomymi. Części ludzi nawet nie znam, ale nie przeszkadza mi to. Wiem, że chwilę posiedzę i zaraz zmyję się na górę, a pretekstem będą dzieci i ich zadania domowe, które odrobiliśmy już wczoraj.

- Czekałem na ciebie. – Za plecami słyszę cienki głos mojego najlepszego przyjaciela, Philippa Schwarza. Witam się z nim przyjacielskim uściskiem dłoni i bladym uśmiechem. Przed nim nie muszę niczego udawać. Wie jaka jest sytuacja. – Simone mówiła, że jesteś na meczu.

- Tak, byłem z chłopakami. Miałem nadzieję, że zagram, ale znów to samo – mówię, biorąc od krzątającej się, młodej kelnerki szklankę z whisky. – Mam już tego wszystkiego dość. Robię, co mogę, staram się bardziej niż kiedykolwiek, a wciąż mi nie wychodzi. Czy naprawdę jestem aż tak beznadziejny?

Z ciężkim westchnięciem siadam na białej kanapie w salonie. Philipp zajmuje miejsce obok mnie. Zazdroszczę mu, że nie musi borykać się z takimi problemami jak ja. Znam go od kilku lat, i poza długim i męczącym rozwodem, wszystko mu wychodzi. Ma własną firmę transportową, ma pod sobą grupkę ludzi, ma pieniądze i szacunek. Nie ma dzieci, a wszystkim dzieli się ze swoją młodą partnerką Ivone, która kręci się gdzieś w moim domu.

- Zobacz, jest Giggs, Inzaghi, Klose. Oni wszyscy są po trzydziestce, a grają. Mają miejsce w składzie i nie myślą o zakończeniu kariery. Dlaczego ja tak nie mogę?

- Zauważ, że dopóki Miroslav grał w Niemczech, to też nie narzekał na nadmiar minut.

- Sugerujesz, że powinienem wyjechać?

- Może.

- Ale ja kocham Niemcy.

- Rozumiem, ale sam wiesz jaka jest piłka. Nie możesz przez całe życie siedzieć w jednym miejscu, bo to ci nic nie da. Nie jesteś jak Giggs. Nie możesz przez 22 lata grać w jednym klubie, na najwyższym poziomie. Nie te geny – mówi, upijając ze swojej szklanki łyk złocistego trunku. – Rozejrzyj się za czymś nowym.

- Mógłbym i może nawet chciałbym tego, ale mam rodzinę. Teraz liczą się przede wszystkim oni. Simone nie wyjdzie ze mną do innego kraju. Nie teraz, kiedy firma się rozrasta. Nie teraz, kiedy znalazła sobie kochanka – mówię, spoglądając na Gustava, który rozmawia z moją żoną oraz kilkoma innymi osobami na tarasie w ogrodzie.

- Co za ironia losu! Ty, Simone i on pod jednym dachem – śmieje się. – Komedia!

- Cieszę się, że się dobrze bawisz – mówię, upijając łyk whisky. – Mi nie jest do śmiechu.

- Wiesz co – mówi Philipp, nachylając się nade mną – sam powinieneś sobie znaleźć inną kobietę. Dlaczego Simone ma się dobrze bawić w ramionach jakiegoś fagasa, a ty nie? Pomyśl o tym. – Patrzę na niego spod przymrużonych powiek i dochodzę do wniosku, że w jego słowach jest trochę prawdy. Pracując w Londynie, poznałem pewną kobietę, śliczną Serbkę, o jasnych, przejrzystych oczach. Spotykaliśmy się i wówczas problemy małżeńskie nie miały dla mnie znaczenia. Może to jest recepta na wszelkie niepowodzenia?

- Wszystko wypadło całkiem nieźle, prawda? – mówi Simone, wychodząc z łazienki. Leżę w łóżku i podziwiam jej niezwykle zgrabne nogi, które prezentuje przede mną za pomocą swojej skąpej piżamki. – Wiele osób było zaskoczonych, ale trzymają za mnie kciuki. Tak się cieszę! – mówi, stając przede mną.

- Wiedziałem, że odniesiesz wielki sukces.

- Mam to po tobie. Ty mnie wszystkiego nauczyłeś. – Simone skrada się po łóżku i kładzie się niemalże na mnie. Składa na moich ustach subtelny pocałunek. Jestem zaskoczony, bo dawno nie było między nami takich czułości. – Wiem, że ostatnio bardzo cię zaniedbałam – kontynuuje, nie przestając się uśmiechać i głaskać mnie po piersi. – Ale obiecuję, że to naprawię. Ty i chłopcy jesteście dla mnie najważniejsi. To dla was się tak staram.

- Wiem, Simone.

Zastanawiam się, dlaczego akurat teraz mi to mówi. Obydwoje wiemy, że to wierutne kłamstwo, bo pierwszą i prawdopodobnie ostatnią osobą, dla której popadła w pracoholizm jest Gustav, z którym spędza w firmie tak wiele czasu.

- A może chciałbyś pojechać ze mną do Paryża? – pyta, nie zaprzestając czułych pocałunków. Odpowiadam jej tym samym, bo jestem tylko facetem. Lubię przytulani i seks, tęsknię za bliskością swojej żony. Aczkolwiek propozycja wspólnego wyjazdu bardzo mnie zaskoczyła. – Mama zajęłaby się chłopcami. Wziąłbyś sobie wolne w klubie na dwa tygodnie, i tak nie grasz, więc co to za różnica, czy będziesz tu, czy we Francji. Spędzilibyśmy cudowny czas, tylko we dwoje, w mieście miłości. Co ty na to? – pyta, przegryzając dolną wargę. Niewiele brakuje do tego, abym się zgodził, ale wiem, że nie mogę sobie pozwolić na taki wyjazd w środku sezonu. Byłoby to nieprofesjonalne. Muszę być tutaj, na miejscu. Nie zależnie od tego, czy gram, czy nie. Dopóki klub nie zmusi mnie do wzięcia przymusowego urlopu, nie mogę wyjechać.

- Brzmi interesująco, ale może po sezonie. Teraz nie mogę, wiesz jakie są realia.

- Nie rozumiem. I tak nie grasz – mówi. Denerwuje się. Zupełnie jakby naprawdę zależało jej na naszym wspólnym wyjeździe. Schodzi ze mnie i kładzie się plackiem na miejscu, które zawsze zajmuje podczas snu. Wygładza kołdrę, poprawia włosy i opada na poduszkę, patrząc w sufit.

- Mam zobowiązania. Nie mogę tak po prostu wyjechać – tłumaczę, żałując, że nasze intymne chwile już się skończyły. Odwracam się na drugi bok, widząc, że Simone nie ma już ochoty na rozmowę.

- Michael? – Chwila ciszy. – Czy ty mnie jeszcze kochasz?

Hm… Dobre pytanie. Odpowiadam, że tak, aby nie robić jej przykrości, ale nie jestem pewien swojej odpowiedzi. Na pewno ją kochałem. Kiedyś kochałem Simone do szaleństwa, nie widziałem świata poza nią, a kiedy dała mi aż trzech synów, to miałem ochotę nosić ją na rękach do końca życia. Teraz wiele się zmieniło. Nie ma już żaru, nie ma namiętności, szaleńczego uczucia, które nas połączyło. Jest monotonia, rutyna i mam wrażenie, że przyzwyczajenie także zadomowiło się w naszych sercach i umysłach. Dlatego Simone znalazła pocieszenie w ramionach innego. On daje jej to, czego ja nie. Nie mam jej tego za złe, ale myślę, że jakbyśmy spróbowali wszystko naprawić, to udałoby się nam. Takie mam przeczucie. Więc dlaczego jej tego nie zaproponuję? Tak, to kolejne, bardzo dobre pytanie.

- Ah, zapomniałem ci powiedzieć. – Przerywam nocną ciszę. – Ostatnio w szkole Jodiego spotkałem panią Kraft. Zaprosiła nas do siebie na urodziny Thomasa. Przyjęcie jest w przyszłą niedzielę.

- Nie mogę. Mam spotkanie.

- W niedzielę? To nieetyczne.

- Ktoś musi pracować na ten dom, Michael – mówi podniesionym tonem głosu i odwraca się do mnie tyłem.

Spotkanie… Tak, dobre sobie. Pewnie Gustav zabiera ją na obiad, do kina lub oferuje niezapomniane chwile w swoim łóżku. Niech sobie idzie. Ja też będę się świetnie bawić. Na przyjęciu urodzinowym siedmioletniego chłopca, ot co!

Muszę przyznać, że cały kolejny tydzień minął mi dość szybko i jakoś tak… przyjemnie? Treningi sprawiały mi radość, a to nie zdarzało się ostatnio zbyt często. Nawet z kolegami się dogaduję. Zazwyczaj trenowałem samotnie, a teraz biegam w towarzystwie dwóch, a nawet trzech, młodszych kolegów. Nie wychodzę ostatni z szatni. Wychodzę jako jeden z pierwszych, razem z innymi. Żegnam się z nimi, życzę miłego dnia i z uśmiechem na ustach wracam do domu. Nie wiem, co się zmieniło. Nie odczuwam żadnych znaczących zmian. Czyżby wszystko miało zacząć się układać?

Wiadomo, że jest za wcześnie na tak daleko idące wnioski. Jak to się mówi, jedna jaskółka wiosny nie czyni, ale może to jakiś znak? Zdesperowany człowiek szuka pocieszenia w każdej drobnostce. Bardzo chciałbym, aby było dobrze. Bardzo chciałbym, aby coś się zmieniło, odmieniło. Zależy mi na tym, bo czuję… nie, ja to wiem, wiem, że mogę dać z siebie więcej.

Jest czwartkowe popołudnie. Trening powoli dobiega końca, a ja nie myślę o niczym innym, jak o białej kartce wiszącej przy recepcji. Zastanawia mnie, czy znajdę się na liście powołanych. Rozmawiałem w tym tygodniu z trenerem. Powiedział, że nic do mnie nie ma, że mnie lubi i szanuje, ale nie sprostam wymogom, które stawia współczesna piłka. Fakty są takie, że dzisiejsze drużyny są bardzo młode. Zazwyczaj średnia ich wieku nie przekracza dwudziestu czterech lat. W samym Leverkusen jest kilku nastolatków, młodych chłopaków, którzy nie skończyli jeszcze dwudziestki. Ciężko jest mi odnaleźć się w takim towarzystwie, ale mimo wszystko się staram, bo mi zależy.

Idę w stronę wyjścia. Mija mnie Andre Schürrle, Stefan Kießling i Lars Bender, którzy nawet nie patrzą na listę, bo udział w meczu mają niemalże zagwarantowany. Chciałbym mieć ich spokój i pewność gry. Ja z ciężkim sercem podchodzę do tablicy. Szoruję palcem w dół, szukając swojego nazwiska, a znajduję jedynie imiona swoich kolegów. Wreszcie jest, czarno na białym, na samym końcu.

- Michael Ballack – czytam i myślę o tym, jak pięknie to brzmi.

Drugie powołanie z rzędu. To jeszcze nic nie oznacza, bo znów mogę wylądować na trybunie, ale kto wie… Wszystko się może zdarzyć. Może usiądę na ławce. Nie muszę grać, ale ławka to już krok bliżej. W kolejnym meczu może dostanę pięć minut, później piętnaście, dwadzieścia, może jedną połowę, a może cały mecz. Z radośni nie mogę przestać się uśmiechać, ale szybko sprowadzam się na ziemię, bo wiem jak będzie boleć upadek, kiedy się rozczaruję.

Do domu wracam bardzo szczęśliwy. Ku mojemu zaskoczeniu zastaję w nim Simone, która w zwyczaju ma wracanie późnymi wieczorami. Jednak nie psuje to mojego nastoju, a wręcz przeciwnie. Dobrze jest mieć przy sobie wszystkich bliskich, nawet jeśli nie są mi do końca wierni.

Przy obiedzie dzielę się tą radosną nowiną z domownikami. Dzieciaki podzielają moją radość. Zgodnie twierdzą, że tym razem mi się uda. Wierzą we mnie, a to wiele dla mnie znaczy.

- Wielkie mi „halo” – mówi Renate, moja teściowa, i wywraca oczami. Ona nic nie rozumie. Nie rozumie piłki nożnej, nie rozumie mnie, a mimo wszystko nie przeszkadza jej to we wtrącaniu się do mojego życia i moich spraw.

- Mama ma rację – przytakuje Simone. – Cieszysz się jak dziecko, które dostało cukierka. Samo powołanie jeszcze nic nie znaczy. Módl się, aby jutro zasiąść na ławce.

- Dlaczego na ławce? Tata jutro zagra! – wtrąca się Jordi, wesoło wymachując rączkami. Uśmiecham się do niego i puszczam oczko, bo po raz kolejny przekonuję się o tym, że najbardziej mogę liczyć na własne dzieci.

- To nie takie proste, kochanie – konturuje brunetka. – Tata jest już za stary na latanie za piłką. Im szybciej to zrozumie, tym lepiej dla niego i dla nas. – Patrzy mi w oczy. Jest bardzo pewna siebie. Ciska piorunami, a ja nie mam pojęcia, dlaczego. Co zrobiłem, że tak na mnie naskakuje? Czy nie powinna się cieszyć i mnie wspierać? Ja zawsze to robię, kiedy Simone do czegoś dąży, kiedy jej się powodzi. Nie rozumiem. Nie rozumiem.

Kolacja się kończy. Wysyłam dzieci do łazienek, mówiąc, że zaraz do nich przyjdę, aby powiedzieć „dobranoc”. Czekam aż Renate opuści kuchnię i zniknie w swoim pokoju. Czekam, aż zostanę z Simone sam na sam. Muszę z nią pogadać. Na poważnie.

- Co cię ugryzło? – pytam, lekko podniesionym głosem. Simone upija łyk wody, którą następnie odstawia do zlewu. – Dlaczego mi to robisz, co? Dlaczego mnie wyśmiewasz i upokarzasz przy dzieciach? Co zrobiłem, że tak mnie traktujesz?

- Poniosło mnie.

- Poniosło? Tylko dlatego wystawiasz mnie na pośmiewisko i umniejszasz moje zasługi przy chłopakach? Chcesz, aby przestali mnie szanować, aby przestali być ze mnie dumni? Świetnie, rób to, ale nie w taki sposób, bo to nie fair!

- A co miałam ci powiedzie? – krzyczy. – Że się cieszę, że jestem dumna z tego, że dostałeś marne powołanie? Byłabym dumna jakbyś grał w każdym meczu. Uwierz mi, że byłabym zadowolona z każdej twojej asysty, z każdego gola, z każdego ładnego zagrania. Byłabym z ciebie dumna, gdybyś nie stracił opaski kapitana i był takim samym piłkarzem, jak kiedyś. Ale nie jesteś, Michael. Twój czas już minął. Zrozum to wreszcie i przestań się ośmieszać. Bo nie ja to robię, tylko ty sam się upokarzasz, wciąż mając nadzieję, że wrócisz na swój poziom, że wciąż będziesz gwiazdą futbolu! Jesteś za stary, Michael, na tą zabawę. Rozumiesz?

Jestem stary. Mam 36 lat i jestem stary. To nieprawda! Wielu ludzi w moim wieku cieszy się życiem, podróżuje, spełnia marzenia, pracuje, realizuje się. A ja, mając zaledwie trzydzieści sześć lat, jestem za stary?

Prawda boli. A prawda wypowiedziana z ust kobiety, którą się kocha (kochało), boli jeszcze bardziej.

Twardo patrzę w jej oczy. Próbuję analizować jej słowa, ale nie mogę. Nie chcę.

- Przeproś ode mnie chłopców – mówię łagodnie. – Muszę wyjść. – Chwytam za skórzaną kurtkę leżącą na kanapie i wychodzę z domu, trzaskając drzwiami.

Dziś jest ten wieczór. Dziś muszę się schlać jak świnia i zapomnieć o wszystkim. W biegu dzwonię do Philippa i oznajmiam mu, że czekam w naszym ulubionym barze. Bez zawahania przyjmuje zaproszenie, mówiąc, że będzie za dziesięć minut.

Dobrze, że chociaż na przyjaciół mogę liczyć.

__________

Przepraszam za lekki poślizg, rozdział miał być w środę ;) Postaram się, aby następny był wcześniej. 

Przypominam, że na Śmiech Dziecka oraz Życie zna odpowiedź również dostępne są nowe rozdziały.

Pozdrawiam!